De eerste helft van de meivakantie zit erop. En sinds lange tijd gingen de kinderen meer dan een week in de vakantie naar hun vader. Hoe lief ik ze ook vind, ik geniet daar eerlijk gezegd best van. Ze zijn in goede handen, dus daar maak ik me niet druk om. Wel is het even omschakelen, want wat doe je met al die tijd en ruimte voor jezelf?
Als co-ouder heb ik altijd wel een beetje mazzel dat de kinderen een paar dagen per week niet thuis zijn, dan kan ik eindelijk even lekker doorwerken en achterstallige dingen doen. Want op de dagen dat ze er wel zijn, komt ook echt alles op mijn schouders terecht. Geen klusjes, opvoeddilemma’s en puberdiscussies die je op de andere ouder kunt afschuiven. (Dus mocht een scheiding je in dat opzicht ideaal lijken, think again.) Het is eigenlijk altijd zo dat ik de ene helft van de week druk ben met het draaien van een gezin met kinderen en de andere helft met het zorgen dat er zoveel mogelijk voor mijn eigen bedrijf gebeurt.
Vakantie neem (of nou ja, nam) ik dan ook sporadisch. Maar afgelopen jaar heb ik wel geleerd dat geen mens dat volhoudt. Wat overigens geen hogere wiskunde is. Je moet soms gewoon eens een paar dagen of weken lummelen. Gewoon doen waar je zin in hebt. En ik vond dat deze meivakantie daar nou best een goed moment voor was. Ik vond ook dat het meteen een goed moment kon zijn om dingen in mijn eentje doen. De afgelopen jaren houdt die vraag me namelijk best vaak bezig: hoe goed ben ik in alleen zijn?
Ik kan het op zich best goed vinden met mezelf. Maar ik ben ook goed in het mezelf moeilijk maken. Door veel te veel na te denken en dingen te moeten van mezelf. Dus dat ging ik nu eens een week allemaal niet doen. De dagen begonnen heerlijk rustig met een kop thee en een boek. Ik ruimde de zolder op en ging zo lang wandelen als ik zin had. Ik besloot een avond naar de sauna te gaan zonder iemand mee te vragen. Dat ging best goed, al kostte het me drie kwartier voor ik de moed had een hapje te gaan eten. Want in je eentje ergens eten, daar kan ik nog niet heel goed aan wennen. Tenzij het een broodje bij de Hema is.
Na die relaxte avond in de sauna, besloot ik de dag erna alleen naar de film te gaan. Naar een heerlijk Engelse zwarte komedie die lang niet iedereen die ik ken leuk zou vinden. Maar daar hoef je dan ook geen rekening mee te houden als je alleen gaat. Grappig genoeg raakte ik voor de film en in de pauze aan de praat met een vrouw die ook alleen was en sinds kort in deze omgeving woonde. Als geboren en getogen Rotterdammers onder elkaar leverde dat een leuk gesprek op. Ik deed daarna nog een rondje door de stad en na al die uurtjes in mijn eentje concludeerde ik dat het best goed kan, dat alleen zijn. Ik voelde me opgeladen (en niet opgelaten).
Maar in de dagen erna kwam er toch een keer rotdag. Dingen lukten niet en ik sloeg aan het tobben over van alles. Huppakee, tot aan hyperventileren aan toe. Dan is het heel fijn als er ’s avonds iemand bij je op de bank komt zitten die naar je luistert, je knuffelt en een kus geeft en zegt dat het allemaal wel goed komt. Dan wil ik echt liever samen zijn en helemaal niet alleen. Gelukkig is de tweede week van de vakantie inmiddels begonnen. De kinderen zijn weer thuis. Hun rommel ligt overal. Ze willen spelletjes doen en cake bakken. Ze nemen de afstandsbediening in beslag en eten alle lekkere snoepjes op voor ik er ook maar eentje van heb kunnen proeven. Ik neem het allemaal voor lief. Binnenkort ga ik weer lekker iets alleen doen.