Het is een kwaaltje waar waarschijnlijk veel mensen, en misschien vooral vrouwen, in deze tijd last van hebben: het grote moeten. We moeten de hele dag van alles van onszelf. Je hebt ze er bij hoor, de relaxte types van niks-moet-alles-mag. Maar ik ben er in ieder geval niet eentje van. Althans, nog niet. Want daar moet, o nee, mág wel eens verandering in komen.
Als een stoere, onafhankelijke en zelfstandige vrouw doe ik mijn best om mijn eigen boontjes te doppen. Om aan mijn bedrijf te bouwen, een huishouden te runnen en twee kinderen groot te brengen. Daar ben ik natuurlijk niet uniek in. En in dat grote moeten denk ik ook niet. Het irritante eraan vind ik wel dat dat enorm veel energie kost. Je weet heus wel dat je er jezelf enorm mee in de weg kunt zitten. Maar stop er maar eens mee.
Want ik moet zo en zo veel opdrachten in de maand hebben om genoeg omzet te draaien. Omdat die hypotheek betaald moet worden. Dat betekent dat ik aan mijn netwerk moet werken en acquisitie moet doen. Ik moet mezelf laten zien op social media. Ik moet een goede website hebben en ik moet investeren in mijn ontwikkeling. Dan moet ik daar ook allemaal minimaal 24 uur per week, 52 weken in een jaar mee bezig zijn, omdat ik van de belastingdienst dan pas recht heb op zelfstandigenaftrek.
Aangezien het leven niet alleen uit werken bestaat, moet er thuis van alles geregeld worden. Van huishouden tot de boodschappen en dat is nog het makkelijkste stuk. Want ik moet ook de CV laten repareren als die kapot is, zooi naar de stort brengen en de bestrating schoonmaken met de hogedrukspuit. Ik moet (als echte voetbalmoeder) mee naar iedere wedstrijd, die meiden voorzien van fruit en af en toe een wastas meenemen. Gelukkig heb ik twee gemakkelijk lerende kinderen, maar ik moet soms helpen bij huiswerk, oudergesprekken voeren en me verdiepen in profielkeuzes.
Dat is vooral de puur praktische kant van al dat moeten. Op emotioneel vlak moet ik vaak ook nog eens van alles van mezelf. Ik vind het wel fijn als mensen me aardig vinden, daar komt nogal wat moeten bij kijken. Dan moet ik dus behulpzaam en begripvol zijn. En geduldig. En spontaan, vrolijk en positief. Ik zal nu maar even ophouden met deze eindeloze opsomming, want het wordt bijna een klaagzang. Dat is het zeker niet. Alleen heb ik wel geleerd dat als je zoveel moet van jezelf, je emmertje toch echt een keer overloopt. Dat leverde me een overbelast zenuwstelsel op, een batterijtje dat niet meer op kon laden.
Om dat op te lossen moest ik even een flinke stap terug doen. Ik moest betere keuzes voor mezelf gaan maken en mijn vrijwilligerswerk (tijdelijk) neerleggen. Nu was het tijd dat ik aan mezelf moest denken. Nog iedere dag ben ik bezig met het grote moeten. Dat stemmetje in je hoofd houdt niet zomaar zijn kop. Toch moet het maar eens afgelopen zijn met dat moeten. Of nee, ik wil graag dat het moeten willen wordt. Want als je niet meer zoveel moet, maar vooral graag wilt, dan is de teleurstelling als het niet lukt ook minder groot. Die wijsheid heb ik niet van mezelf. Daarvoor moet ik (en da’s de laatste keer vandaag) twee andere mensen de credits geven. En daar wil ik ze hierbij graag voor bedanken.