Al zeg ik het zelf, ik kan best goed plannen. Maar ik ben een waardeloze uitvoerder. Niet dat ik het resultaat van de dingen die ik doe niet goed vind. Het is alleen dat ik eindeloze overzichten maak van alle dingen die er moeten gebeuren, maar het in de uitvoering eigenlijk verpruts om me dan ook werkelijk aan die planning te houden. En dan krijg ik mijn werk niet af of ik koop de verkeerde dingen of ik kom telkens te laat.
Een werkdag begint bij mij met notitieboekjes en allerlei losse blaadjes naast mijn laptop. Ik noteer wat er echt gedaan moet worden en soms zet ik er ook iets op dat ik die ochtend al gedaan heb. Kan ik het namelijk meteen afstrepen. (Zeg me niet dat jullie dit nooit doen.) Meestal is mijn to do lijst te lang. Het komt bijna niet voor dat ik alles op die dag gedaan krijg. Enerzijds ligt dat aan het feit dat er dus te veel op staat, anderzijds denk ik dat ik ook iets te snel afgeleid ben. Een wasje dat opeens gedaan moet worden. De postbode die iets in de bus stopt waarvan ik moet weten wat het is. Een appje van een vriendin die me uitnodigt voor een wandelingetje. Die ene haar op mijn kin die weer terug blijkt te zijn en die er nú uit moet.
Zelfs met plannen van de boodschappen gaat het nogal eens mis. Sinds ik beter op mijn boodschappenbudget let en een gezondere levensstijl nastreef, maak ik dus ook weer boodschappenlijstjes. Alleen kom ik er standaard in de winkel achter dat ik het lijstje op tafel heb laten liggen. Dat bedoel ik dus met goed in plannen, waardeloos in de uitvoering. Want dan kom ik uiteindelijk wel met tachtig procent van het lijstje thuis, maar de andere twintig procent was ik vergeten en heb ik vervangen door lekkerdere of duurdere producten.
Zoals ik aan het begin van deze column al zei, door de waardeloze uitvoering van mijn goede planning, kom ik ook nogal eens te laat bij afspraken. Heb ik op een bepaald tijdstip een afspraak, dan bedenk ik dat ik er tien minuten vooraf moet zijn, ik bekijk hoe lang de reistijd is, reken wat extra tijd voor tegenslag in het verkeer en toch presteer ik het om te laat te komen. Want de buurvrouw maakt nog een kletspraatje voor ik in de auto stap, ik vergeet een zonnebril en ga die nog pakken en onderweg zie ik een zielige poes ergens in de berm waarvoor ik echt even de dierenambulance moet bellen.
Soms vraag ik me natuurlijk af of er toch niet iets aan die planning van mij schort. Maar ergens denk ik dat ik gewoon iets beter moet leren mijn impulsen in bedwang te houden. En tegen mezelf zeggen: Stick to the plan! Daar zal toch vast wel een cursus of zelfhulpboek voor zijn? Dat ga ik eens uitzoeken. Ik zet het meteen op mijn to do lijst.