Wie kinderen heeft, heeft ze ongetwijfeld ook georganiseerd: kinderfeestjes. Ik heb daar werkelijk een haat-liefde verhouding mee. En sorry voor alle ouders die hier helemaal in opgaan, maar ik ben ontzettend blij dat mijn jongste telg in groep zeven zit en we bijna van de kinderfeestjes af zijn.
Toen ik een jonge moeder was (inmiddels begin ik al een beetje belegen te raken, heb ik laatst van mijn kroost begrepen), keek ik er nog helemaal naar uit om het eerste kinderfeestje voor mijn dochter te organiseren. Het leek me leuk om dat thuis te doen met taart en spelletjes en allemaal blije en gezellige kindjes. Al snel was er van dat ideale beeld niet veel meer over. Die kindjes hebben een spanningsboog van een mug en ze breken binnen no time je hele hut af. Leermoment: kinderfeestjes doen we buiten de deur.
Dat heb ik vanaf dat moment dan ook altijd gedaan. We gingen onder andere naar de bioscoop, de binnenspeeltuin, bowlen, midgetgolfen, schat zoeken op het strand, pizza maken en zwemmen. Die laatste blijkt toch nog altijd een van de favorieten. Dus toen het afgelopen maand weer tijd was, overwoog ik heel even naar de binnenspeeltuin te gaan, maar werd het toch het zwembad. (Je leest in een van mijn eerdere columns waarom die binnenspeeltuin toch niet zo’n goed idee was)
Met zeven stuiterende jongens en een vriendin om het leed mee te delen (en om iedereen te kunnen vervoeren) togen we op Goede Vrijdag naar het zwembad. Zoonlief kreeg bij binnenkomst een toffe regenboogbal waar ze in het zwembad mee mochten spelen. De moeders installeerden zich in een lekkere stoel met een drankje en de jongens, die allemaal in een bezit zijn van een stapel zwemdiploma’s, konden lekker hun gang gaan.
Een tijd lang zagen we ze niet, maar op den duur kwam mijn zoon met een betrokken gezicht aangelopen en gebaarde dat ik moest komen. Daar zal je de eerste bloedneus of gekneusde teen hebben, dacht ik. Nee, het was veel erger: in de lazy river was hun bal zoek geraakt en nu waren ze ervan overtuigd dat een moeder met haar twee dochtertjes hem had ingepikt. Zelfs de badjuf was er al bijgehaald. Die kon ook niet veel voor ze betekenen. Ze had niets gezien en ze kon maar moeilijk die moeder erop aanspreken. Dat moest ik dan maar doen.
Dit zijn als moeder toch wel de dilemma’s van het leven. Want je wilt niet dat jouw kind onrecht aangedaan wordt. Maar om nou dikke bonje met een andere moeder te gaan maken en haar te beschuldigen van het jatten van een regenboogbal, dat gaat me ook wel wat ver. Ik vroeg haar toch netjes of het niet kon kloppen dat deze bal van ‘mijn jongens’ was. Maar nee, ze had hem echt zelf gekocht bij binnenkomst. En aangezien er meerdere jarigen waren die zo’n cadeautje kregen bij de kassa, kon het zomaar zijn dat het ergens anders mis was gegaan.
De oplossing van het mysterie diende zich gelukkig redelijk snel aan. Een paar meisjes bleken in het bezit te zijn van dé bal. Hun moeder had die van hen in een stoel onder een handdoek gelegd en zij hadden de bal van onze jongens voor die van henzelf aangezien. Keurig kwamen ze hem retourneren. Crisis afgewend. Het feestje werd opgelucht voortgezet. Zowel door de jongens als door mij. Wel nadat we met dikke stift een naam op de bal hadden geschreven. De onterecht beschuldigde moeder vroeg later ook nog heel vriendelijk of de bal terecht was. Met lichte schaamte bevestigde ik dat en bood haar nogmaals mijn excuus aan. Nog één jaar, nog één feestje te gaan…