De voorjaarsvakantie, hij was er opeens. We hadden toch net de kerstvakantie gehad? Ik was er nog niet helemaal op ingesteld eerlijk gezegd. Het is echt wel gezellig als de kinderen thuis zijn en we het in de ochtend een beetje rustig aan kunnen doen. Maar ik ga gewoon heel goed op de regelmaat van schoolweken. Wanneer er ’s ochtends een tijd is dat alles en iedereen klaar moet zijn om naar school te vertrekken. En er daarna rust in huis is en ik aan de slag kan. Die vakanties gooien ook altijd roet in de rust, reinheid en regelmaat.
Vakanties en vrije dagen, daar schiet ik soms een beetje van in de stress. Ik wil namelijk voorkomen dat ze hele dagen met een apparaat in hun handen liggen te vegeteren in bed of op de bank. In zo’n schoolvakantie voel ik de druk toenemen om ‘leuke dingen te doen’. Maar wat is leuk? Het leeftijdsverschil tussen mijn kinderen is vier jaar. Ze zijn een jongen en een meisje. En ik ben als veertiger allang geen 25 meer. Dat zorgt ervoor dat we niet allemaal op één lijn zitten. Ik beschik niet bepaald over de skills van mensen die je in het animatieteam van de camping tegenkomt. En ook niet over een zodanig gevulde bankrekening dat die een stedentripje naar New York of skiën in Oostenrijk toelaat.
Gelukkig kunnen we een leuke film in de bioscoop alle drie waarderen. Dat was alvast een dag gecoverd. De oudste moest af en toe werken bij haar bijbaantje en ging een keer logeren bij een vriendinnetje. Een potje poolbiljart vond ze ook wel leuk. Check, minimaal drie dagen gevuld. De jongste had een middagje zwemmen geregeld met zijn voetbalteam. (En ik mocht niet eens mee, mazzel) Bleef er nog een dag over om met hem iets te ondernemen. Vooruit, naar de binnenspeeltuin dan maar. Vriendje mee, wat lekkers in de tas en gaan.
Liever heb je ze natuurlijk in een gewone speeltuin, waar ze met vuile kleren en rode wangen van thuiskomen. Maar met een dag troosteloze regen is de binnenspeeltuin een uitkomst. Voor de kinderen. Ik herhaal, voor de kinderen. Ze noemen het een kinderparadijs, maar ik vind het echt de ouderhel. De toegangsprijs is niet mals, begeleiders mogen gratis mee. Maar ja, ze gaan ervan uit dat je dat ruimschoots goedmaakt in de peperdure horeca. Bij binnenkomst stellen ze standaard de vraag of je wel op de hoogte bent van het feit dat je geen eigen meegebrachte consumpties mag nuttigen. Met een volle tas aan mijn schouder knikte ik braaf. Bij de aanblik van de enorme speeltoestellen, talloze tafeltjes met ouders, rennende en gillende kinderen, moest ik even diep inademen.
Samen met de vriendin die mee was loodsten we de jongens naar een tafel ver achterin, op veilige afstand van het ‘feestgedruis’. Jassen en schoenen uit en daar gingen ze. Volgens de regels bestelden we wat te eten en drinken. Om de zoveel tijd kwam er een jongen voorbij met een kruimeldief en een meisje met een karretje om de tafels af te ruimen en schoon te maken. Een overijverige bedrijfsleidster ging met iedereen in discussie die het in zijn hoofd durfde te halen om voor hun kleuter een doosje rozijntjes of de vertrouwde drinkfles uit de tas tevoorschijn te toveren. Om ons heen vaders en moeders met een verveelde blik op hun telefoon. Opa’s en oma’s die het ene dienblad friet na het andere lieten aanrukken.
Na een uur of wat werd het tijd om het spul weer bij elkaar te rapen en huiswaarts te keren. Zwetend en stuiterend trokken ze schoenen en jassen aan. Ik had dan wel lekker bijgekletst, maar ik was ondertussen ook zo gaar als een aap en mijn portemonnee was leeg. Bij thuiskomst piepten mijn oren nog een tijdje na. Maar hee, zoon en zijn vriendje hadden zich prima vermaakt. De volgende dag gingen mijn kinderen weer voor een paar dagen naar hun vader. Succes papa! Kon ik nog even van de rest van de schoolvakantie genieten.