Wanneer je veertien bent, dan is het wel tijd voor een bijbaantje. Dat vonden mijn ouders toen ik zo oud was ook al. Ik heb er in tien jaar tijd heel wat gehad. Krantenwijken, vakken vullen, hotelkamers schoonmaken (ja, in zo’n jurkje met een schortje voor), achter de kassa bij de AH, beurswerk en tig horecabaantjes. En al zijn tijden misschien veranderd, wat mij betreft is er nog steeds niks mis mee om op je veertiende je eigen geld te gaan verdienen. Dus de puberdochter moest er vorig jaar aan geloven. Maar wat ging het voor baantje worden?
Er is hier genoeg horeca waar je aan de slag kunt en een grote supermarkt om de hoek. Alleen, praten met mensen is natuurlijk doodeng voor de nieuwe generatie. En voor vakken vullen moet je dan weer erg vroeg je bed uit. Dat was niks voor haar. Gelukkig opende er in het dorp eindelijk een Hema en dat sprak haar wel aan. Zo gezegd, zo gedaan, ze werd een Hemameisje. Maar het valt nog niet mee om naast school en sport dan ook nog een paar uur per week te werken. Soms vertrekt ze met frisse tegenzin richting werk. Daarna komt ze meestal wel met heel veel praatjes thuis, dus ik kom tot de conclusie dat het haar goed doet.
Aan de bankrekening is inmiddels een spaarrekening toegevoegd, met diverse spaarpotjes. Zelfs eentje voor een crossbrommer(?) en voor tickets voor een of andere Koreaanse K-Pop band. Het is natuurlijk erg fijn als je het bedrag op je rekening steeds ziet groeien. Dus ze had wel oren naar nog een extra baantje erbij: een folderwijk in onze eigen buurt. Hup, zo vanuit huis alles aan te lopen. In het begin moest ze de wijk leren kennen, vanzelfsprekend gingen we samen op pad. De folders mogen vanaf donderdag tot en met maandag bezorgd worden. Maar, school gaat natuurlijk voor. Het varieert dan ook wel eens wanneer er tijd is om de folders rond te brengen.
Alleen, ik weet dat er heel wat mensen naar die dingen uitkijken én ze liggen in de tussentijd opgestapeld in mijn woonkamer stof te vergaren. Je voelt de bui al hangen. Om te zorgen dat het snel weg is en haar te helpen ga ik nog steeds mee bezorgen. Of ik doe wel eens een stukje tussen mijn eigen werkzaamheden door. Het is geen vervelend werk en je bent lekker buiten. Maar ja, het is háár wijk. Bovendien, in een dorp als het mijne weet ik zeker dat mensen zich afvragen of het nu zo slecht met mijn werk gaat dat ik er een folderwijk bij heb moeten nemen. Eigenlijk zou ik het dan ook aan haar over moeten laten. Beter voor haar verantwoordelijkheidsgevoel en zo.
Toch is er een reden waarom ik dat niet doe. Wanneer we samen met de bolderkar vol folderpakketjes op pad gaan, komen namelijk de verhalen. Over school, sport, vriendinnen, wat ze later wil worden, wie ze stom vindt en wie niet, wat die ene jongen tegen haar zei en of ze nou die spijkerbroek of toch nog een hoodie zal kopen. Al lopend praat het blijkbaar makkelijker dan thuis met elkaar (en een “irritant broertje”) aan tafel en dat is toch wel handig. Wie ons dus weer eens samen voorbij ziet komen: ze is niet verwend, wij werken aan onze moeder-dochterband. De rest leert ze wel bij de Hema.