Voor de Badkoerier, een toeristisch magazine waar ik al jaren voor schrijf, maak ik ook altijd een voorwoord. En al staat dat op zichzelf, het voorwoord dat ik deze keer schreef, wil ik voor een deel toch met jullie delen. Want ik denk dat iedereen dat gevoel van veranderingen herkent. En dat je heen en weer geslingerd wordt tussen het gevoel dat dat jammer is en toch ook goed.
Als klein meisje woonde ik nog niet in Zeeland, maar mijn familie wel. We gingen er dus vaak in de vakantie naartoe. In de zomer wel vijf of zes weken. We verbleven dan op de camping vlakbij opa en oma ‘Burgh’. Opa nam me op zaterdagmiddag mee naar de kerk en dan mocht ik helpen om de houten letters in het psalmenbord (heet dat zo?) te schuiven voor de volgende dag. Voor de jaarlijkse rommelmarkt rond diezelfde kerk stopte hij me een centje toe om wat te kopen. Oma bouwde van haar grote ouderwetse droogrek een enorme tent in de tuin en ik kreeg beschuitjes met aardbeien en suiker.
In de duinen vlakbij Burgh gingen we spelen. Voetballen en in bomen klimmen. En naar de bunkers. Bovenop een hoge duintop staat een bunker met aan de bovenkant een gat erin. Daar ging ik dan op zitten en liet mijn benen in het gat bungelen. Of ik ging naast het gat op mijn rug liggen om naar de lucht te kijken. Een fijn plekje om je even terug te trekken. Als de kerkklok zes uur sloeg, moest je terug naar huis om te eten. Allemaal fijne herinneringen aan zomers die op de een of andere manier mooier en warmer leken dan nu.
Tegenwoordig woont mijn moeder in haar eentje in het huis van opa en oma ‘Burgh’. Want mijn vader is er helaas ook al niet meer. Sommige dingen zijn nog wel hetzelfde. Zoals de rommelmarkt van de kerk. Met een centje in hun zak gaan de kinderen op pad. Bij het luiden van de klok naar huis. En de bunker in het zonnetje is er ook nog. Maar er zijn ook veel dingen anders. Het droogrek is vervangen door een droger en er is geen opa meer die koster is van de kerk. Om de bunker staat nu een hek. Want te veel mensen vonden het wel een fijn plekje.
Dingen veranderen dus. Wat een dooddoener. Maar het is wel waar. En dat niet alleen, mensen veranderen ook. Als er een jaar (of wat meer) verstrijkt, ben je nooit meer helemaal dezelfde als eerst. Alle dingen die je meemaakt neem je mee op je innerlijke reis (ja sorry, ik kan er even geen betere naam aan geven) en die veranderen hoe je over dingen denkt en erop reageert. Eigenlijk vind ik dat wel wonderlijk. Mijn idee was altijd dat je bent wie je bent. Maar dat idee in mijn hoofd is aan het veranderen. Ik word ingehaald door mijn eigen overtuigingen.
Als ik erover nadenk, is het ook wel logisch. Want anders kun je natuurlijk nooit iets leren en ergens beter in worden. En dat is tenslotte wat we willen, beter worden in dingen en het beste uit onszelf en het leven halen. Soms zie je het niet meteen, waarom een verandering goed is. En achteraf blijkt het wel eens niet zo geweldig uit te pakken. Het kost vaak ook nog eens veel tijd. Niet zo gek dat we zulke dubbele gevoelens hebben bij verandering. Het belangrijkste is dan misschien wel een ander woord dat begint met een v en dat is vertrouwen. Verandering is niet altijd leuk of makkelijk. Maar het komt goed, daar vertrouw ik op.