Op het moment dat ik deze column schrijf, ben ik even aan het bijkomen van een avondje Power of the 90’s. Soms heb ik namelijk wel eens zin om gewoon een keertje ouderwets te dansen. De ene keer wordt het een avondje Boogie Wonderland, de andere keer karaoke in de kroeg en nu was het dus dit. Ik vind altijd dat ik nog best aardig mee kom voor een veertigplusser, maar ik moet eerlijk toegeven dat het wel wat pittiger begint te worden.
Om zo’n avondje tot een goed einde te brengen, tref ik al de nodige voorzorgsmaatregelen. Relaxte kleding, gevulde maag en speciale oordopjes. Gelukkig is dat tegenwoordig helemaal niet meer zo gek als je die dingen in hebt en ik maak er dan ook dankbaar gebruik van. Je kunt gewoon met elkaar praten, je hoort de muziek, maar je beschermt er tegelijk wel je kostbare gehoor mee. (Extra plus: ik duik ’s nachts zonder pieptoon in mijn oren mijn bed in.) Ideaal.
Daarnaast drink ik ook steeds minder of geen alcohol tijdens zo’n dansavondje. Voorheen hielp een wijntje om de schroom van me af te gooien en de dansvloer te betreden. Eigenlijk kan het me nu geen donder meer schelen wat iemand anders van mij en m’n dansmoves vindt. Wat trouwens niet wil zeggen dat ik me andersom niet kostelijk vermaak met het mensenkijken op zo’n avond. Het was werkelijk een mengelmoes van alle leeftijden en stijlen. Een Britney Spears wannabe stond lekker te hupsen naast een hakkende kale knikker in trainingspak. Allemaal goed.
Zelf genoot ik best wel van de herkenbare hits (want ja, 90’s, dus dat was allemaal uit mijn staptijd toen ik nog domme dingen deed zoals ’s nachts in mijn eentje door de stad fietsen, in slaap vallen op stationsbankjes en wakker worden bij een totale vreemde) en ik stampte er met een gebalde vuist al lustig op los. Maar op den duur werden de beats wat heftiger en de kramp in mijn kuiten ook. De set van DJ Jean kon ik nog wel volhouden en het eerste nummer van de Party Animals (die op de een of andere manier niet ouder, maar zelfs jonger waren geworden) was ook lachen, maar daarna ging het bergafwaarts. Zowel mijn voeten als benen wilden niet meer en ik had mijn buik wel vol van de cola.
De rest van het gezelschap dacht er net zo over. We besloten er een eind aan te breien. Natuurlijk niet voordat we de laatste muntjes hadden ingeleverd voor flesjes spa blauw en flugel die we mee naar huis konden nemen. Je bent een halve Zeeuw of niet he. Mijn buik vond de terugrit wat minder. Eenmaal thuis aangekomen wist ik niet of ik een teiltje moest pakken of snel naar de wc moest rennen. Een warme douche werkte verfrissend. Man man, je drinkt geen druppel en nog ben je er zo aan toe na een avondje stappen. Er komt blijkbaar een dag dat je toch niet meer zoveel ‘Power of the 90’s hebt’ als je dacht.