Deze week kwam mijn ‘carrière’ als voetbalmoeder van het meidenteam van mijn dochter tot een einde. De MO15, meiden onder 15 jaar oud, valt uit elkaar. Vanwege verschillen in leeftijd en ook in ambitie, gelukkig niet door onenigheid. Het doet bij iedereen wel een beetje pijn, maar kleine voetbalmeisjes worden nu eenmaal groot.
Het zal een jaar of vier, vijf geleden zijn dat mijn oudste met het idee thuis kwam dat ze net als haar broertje wilde gaan voetballen. Er was een groepje meiden dat samen een team kon vormen. Spannend, maar ze begon er toch mee. En ik juichte het alleen maar toe. Want sporten is gezond en van een teamsport leer je ook op sociaal vlak veel. Ze begonnen nog op een half veld en winnen was allemaal niet zo belangrijk. Als je maar lol had.
Toch werd het steeds serieuzer. Er werd twee keer per week fanatiek getraind. (Al was het soms ook gewoon een kippenhok met veertien meiden bij elkaar.) En iedere zaterdag speelden ze een wedstrijd. Dat ging steeds beter. Ze wonnen vaker, werden soms kampioen en klommen op naar hogere klasses. Ze groeiden letterlijk en figuurlijk; als meiden, als team en als voetbalsters. Waar ze in het begin nog wel eens geïntimideerd waren door hun tegenstanders, werden ze later steeds zekerder van hun zaak. Dat ‘kleine’ plattelandsteampje was voor niemand bang. Ze schopten het tot de hoofdklasse. Kleine voetbalmeisjes werden grote voetbalmeisjes.
Zelf werd ik ook steeds fanatieker als voetbalmoeder. Ik wilde het liefst geen wedstrijd missen. Al was het vaak wel zo dat als ik dat eens deed, mijn kind er prompt een doelpunt in knalde. Maar doorgaans was ik er altijd bij. Of het nu thuis was of in de uithoeken van Zuidwest Nederland. Ik leefde soms zo met hen mee dat ik met een wild kloppend hart in de dug-out zat. Er is bijna geen lekkerder gevoel dan met winst op een pittige tegenstander in de auto huiswaarts te keren.
Ik ging ook meer dingen doen als ondersteuning van het team. In de rust maakte ik fruit klaar voor de meiden en ik regelde dat de wastas een beetje fatsoenlijk bij elkaar geraapt werd. Ik sjouwde rond met een waterzak, bidons en een telefoontas voor hun waardevolste bezit. En er kwam een tasje met pleisters, paracetamol, spiergel, maandverband en dextro. Voor de ijskoude ochtenden ging er op den duur een deken mee om warm te blijven in de dug-out. De MO15 was een behoorlijk serieuze aangelegenheid geworden.
Maar zoals het met veel goede en mooie dingen gaat, komt ook hier een einde aan. Het team kan niet als geheel doorstromen naar een andere leeftijdscategorie. Bovendien zijn er meiden die verder groeien bij een andere club of die prioriteit geven aan hun opleiding. Dat is allemaal begrijpelijk en logisch. Wel jammer. Zeker na de afsluiting met een groot toernooi in Limburg. Een weekend lang gingen we met elkaar kamperen, feesten en voetballen. Ik pakte zelf maar acht uur slaap in drie dagen, maar zij wonnen op een na alle wedstrijden en pakten de beker. Een mooiere manier om een tijdperk af te sluiten bestaat er niet. Ik had het voor geen goud willen missen. Nu maar eens bedenken wat deze voetbalmoeder met al die vrije zaterdagen gaat doen.