Van scheiden word je heel handig. Die uitspraak is natuurlijk een beetje tricky. Want op zich is scheiden niet leuk. Gedoe met kinderen, huizen, een ex en geld, het is allemaal niet bepaald de beste tijd van mijn leven geweest. Maar er zijn wel positieve dingen uit voortgekomen en een daarvan is dat ik een stuk handiger ben geworden. Want als er op een gegeven moment geen man in huis is die de nodige klusjes op zich kan nemen, dan zit er maar één ding op: ik doe-het-zelf wel. En dat kan ik beter dan ik dacht.
Het scheelt een hoop dat ik de handigheid en enig technisch inzicht van mijn vader heb geërfd. Toen hij nog leefde, kon ik ieder geval nog wel eens iets aan hem vragen of loste hij het alsnog voor me op. Maar ook dat tijdperk is nu echt voorbij. Ik hoor je nu meteen denken dat ik toch ook de hulp van een buur of vriend in kan schakelen. Ja, helemaal waar. Alleen doe ik dat pas als ik het echt niet meer zelf weet of kan. Want eerlijk gezegd geeft het juist enorm veel voldoening om zelf de klus te klaren.
Afgelopen jaren knapte ik de kamers van de kinderen en mijn overloop op. Ik vulde gaatjes met fix&finish, bracht plafondlijstjes en plakpintjes aan. Schuurde, schilderde en kitte de naadjes. Haalde in mijn eentje met de aanhanger nieuwe garderobekasten bij Ikea en zette ze in elkaar. Hing drie nieuwe plafondlampen op en liet krakende deurscharnieren weer geruisloos bewegen (dames, een busje WD40 is een van de beste investeringen voor in je gereedschapskist) Ik installeerde een nieuwe televisie en leerde zelfs een wc-bril vervangen. Wat dus in feite echt een piece of cake is.
Het grappige is dat de mensen om mij heen hier ook allemaal profijt van hebben. Het folie in de tuinhuisdeur van mijn moeder was kapot gewaaid. Met mijn schroefboormachine zat ik als een volleerd klusser mét bouwvakkersspleet op mijn knieën de latjes en folie te vervangen. Voor vrienden zonder trekhaak hing ik de kar achter de auto van mijn ouders en bracht een vracht zooi naar de stort. Een gasfornuisontsteking die bleef vonken bij de buren maande ik tot stilte door achter de plint de stekker eruit te trekken (soms is het simpeler dan je denkt). En toen het water met bakken uit de verstopte dakgoot bij mijn moeder gutste, klom ik door weer en wind op de ladder om de drab uit de afvoer te vissen waardoor het euvel in no time verholpen was.
Ik vertel je dit allemaal niet omdat ik een schouderklopje nodig heb. En ik zeg ook niet dat ik nooit meer hulp nodig heb. Want die foutmelding op de CV en de lekkende tuinkraan kreeg ik zelf niet gefikst. Maar ik heb geleerd dat je meer kunt dan je denkt. En dat het een heel lekker gevoel geeft als je zelf dingen kunt oplossen. Dus vraag voor je volgende verjaardag bijvoorbeeld eens een goed gevulde gereedschapskist. Zie je dat toch niet zitten? Dan geef je maar een seintje en kom ik met die van mij langs.