Er zijn volgens mij twee soorten mensen: de ene is stapeldol op Ikea en de andere … nou ja, gewoon niet. Behoor je tot die tweede categorie, dan kun je hier nog stoppen met lezen. Ik behoor namelijk duidelijk tot de eerste en als ik eenmaal begin over mijn lievelingswinkelketen, dan ben ik niet te stoppen. Ikea en ik gaan echt al way back en al zien we elkaar tegenwoordig wat minder, deze oude liefde roest zeker niet.
Eerlijk is eerlijk, de laatste jaren verwaarloos ik onze band wel een beetje, die van Ikea en mij. Mijn eerste huisje stond op ongeveer tien minuten rijden van een vestiging, dus ik kwam er minstens iedere maand en in sommige periodes misschien wel iedere week. Ook toen ik ging samenwonen (hoera, een heel nieuw huis inrichten met Ikea spullen, bestaat er iets leukers?) was ik zeer regelmatig te vinden bij het Zweedse woonwarenhuis. Knap staaltje marketing overigens: mag de naam merknaam Ikea ergens niet genoemd worden en je hebt het over het Zweedse woonwarenhuis, dan weet iedereen alsnog exact waar je het over hebt.
Maar terug naar Ikea en ik. Sinds ik op een uur rijden afstand woon, hebben we natuurlijk een soort lange afstandsrelatie. We zien en spreken elkaar minder vaak in het echt dan ik zou willen, maar gelukkig is er internet. We kletsen dan wat via de Ikea chat en samen bekijken we foto’s van nieuwe producten. Of we kijken of er nog steeds van die handige ladeverdelers voor de PAX kasten te koop zijn. Ik krijg ook best vaak een mailtje met leuke nieuwtjes erin. Wel vind ik het nog steeds jammer dat de papieren catalogus niet meer verschijnt, die stonden altijd zo leuk naast de fotoboeken in mijn BILLY boekenkast.
Door de jaren heen bouw je best wat herinneringen op met elkaar. Zo zat ik ooit ’s ochtends vroeg in Amsterdam op de stoep van een boekhandel, om een unieke Ikea XL-catalogus inclusief LACK tafeltje te bemachtigen. En voor de verrassingsmetamorfose van de serre van mijn ouders vervoerde ik een compleet bankstel in mijn Renault stationwagen. Wel in twee keer, want ik was te optimistisch geweest qua laadruimte. Ook het uitstapje met mijn moeder die onwel werd nadat we met twee volle karren de kassa waren gepasseerd, was memorabel. Zij werd afgevoerd met de ambulance, ik kreeg (na het afslaan van de mogelijkheid tot thuisbezorgen) geweldige inpakhulp bij de auto van twee medewerkers. Mijn moeder was tenslotte in goede handen. Kon ik net zo goed gewoon alles meteen mee naar huis nemen terwijl mijn vader onderweg was naar het ziekenhuis.
Afgelopen week vond ik het wel weer eens tijd dat Ikea en ik elkaar in het echt zagen. Ik besloot de kinderen mee te nemen. Ook al was Ikea een beetje veranderd, we pakten de draad toch snel weer op en het was als vanouds gezellig. De kinderen ploften op de banken alsof ze thuis waren en we konden niet zonder knuffels weg. In de vorm van haaien welteverstaan. We bleven ‘s avonds een hapje eten, maar dat was even schrikken. Er blijken namelijk nog veel andere mensen ook erg van Ikea te houden. Het is dat we veel trek hadden, anders was ik nog jaloers geworden. Maar ja, ik snap het wel, Ikea is sympathiek en heeft een grote aantrekkingskracht. Dus in dit geval wil ik wel een uitzondering maken en mijn geliefde delen. Ik zal in ieder geval niet weer zo lang wachten met een volgend bezoek. Afgesproken.