Toen ik afgelopen week een blogpost maakte voor Your Surprise over Valentijnsdag, begon ik automatisch een beetje te mijmeren over de liefde. Nou doe ik dat sowieso graag. En blijkbaar ben ik niet de enige als ik zo de televisieprogramma’s op dat gebied bekijk: First Dates, Lang Leve de Liefde, Boer zoekt Vrouw, B&B vol Liefde en zo kun je er nog een hele rits bedenken. Kort geleden is het veelbesproken Married At First Sight ook weer begonnen. Voor wie niet weet waar ik het over heb: in dit programma worden mensen op basis van de wetenschap aan elkaar gematcht en vervolgens gaan ze met elkaar trouwen zonder de ander ooit gezien te hebben.
Ik volg het niet, maar zo af en toe vang je wat op en bovendien kun je niet om de teasers heen die telkens uitgezonden worden. Het verbaast mij dat ze dit programma nog maken, want eerdere seizoenen hebben niet al te veel succes opgeleverd. De deelnemers zijn op papier dan wel een ideale match, maar als je ze meteen door een huwelijk aan elkaar verbindt, ze op vakantie laat gaan en direct laat samenwonen, kan het volgens mij alleen maar mis gaan. En dat blijkt ook regelmatig. Ze krijgen op deze manier niet de tijd om elkaar rustig te leren kennen en ernaar toe te groeien om samen in dat huwelijksbootje te willen stappen.
Persoonlijk denk ik dat veel van de deelnemers verliefd zijn op het idéé van trouwen. Nadat een van de dames te horen had gekregen dat ze mee mocht doen, schreeuwde ze letterlijk van de daken dat ze ging trouwen. Moeders en zussen pinkten traantjes weg bij de aanstaande bruid tijdens het passen van een jurk. Vaders en broers klopten de bruidegom aanmoedigend op de schouders na het lezen van de kaart van de nog onbekende schoondochter (voor ik mensen beledig, er doen uiteraard ook stellen van hetzelfde geslacht mee, daar zie je hetzelfde gebeuren). Ik vraag me dan af: hoe kan dit je nu zo raken als je geen idee hebt wie de aanstaande huwelijkskandidaat is?
Na een huwelijk en een scheiding sta ik er zelf allemaal niet meer zo om te trappelen. Niet dat ik het geloof in de liefde ben verloren, maar dat is iets anders. Getrouwd zijn is niet zaligmakend. Het is niet het hoogst haalbare in het leven. Door een programma als MAFS (ik snap die afkorting steeds beter, het concept is eigenlijk iets heel mafs) krijg je bijna wel dat idee. Zelf ben ik er steeds meer van overtuigd dat je ook op andere manieren met elkaar in de liefde verbonden kunt zijn. Met respect voor en vertrouwen in elkaar. Die ring om je vinger of die officiële handtekening zeggen dan uiteindelijk niet zo veel. In plaats van die ene vraag heb ik bij voorbaat een andere voor wie me lief heeft : wil je alsjeblieft niet met me trouwen?